.jpg)
Απ' τη ζωή μας φεύγουνε τα χελιδόνια.
Δύσβατα γίνονται τα χρόνια.
Το αύριο στοιχειωμένο μοιάζει.
Βουρκωμένη η μέρα νωρίς βραδιάζει.
Κι εμείς δέσαμε κόμπο τη φωνή.
Τους ώμους βαραίνει θυμωμένη σιωπή.
Μαύρο πανί ξεδίπλωσε η ψυχή.
Κρυμμένο το χαμόγελο σε αναστολή.
Ο γείτονας έγινε εχθρός,
γιατί ψωμί έχει αυτός
κι ο εχθρός ανενόχλητος αγκάθια βάζει,
τρύπια όνειρα απλόχειρα μοιράζει.
Πότε η πετρωμένη φωνή ευκίνητη θα καλπάσει,
τον κόμπο της σιωπής να σπάσει,
της δύναμης τα κομμάτια να ενώσει,
ο άφωτος ο ουρανός να ξαστερώσει.
Πότε μιλούμενοι θα γίνουν οι καιροί.
Πότε το δίκαιο μπροστά απ' το άδικο θα βγει.
(c) Θεοδοσία Γουλιελμάκη
email: thgoulielmaki@gmail.com